Amstel Gold Race 2016, eerste overwinning in een grote klassieker
Sinds zijn intrede op profniveau heeft Wanty-Gobert vele successen behaald, met een gemiddelde van ongeveer tien winsten per seizoen. Mooie successen, in grote evenementen. Maar nog altijd geen overwinning op het hoogste niveau tot die zonnige zondag 17 april 2016, op de hellingen rondom Valkenburg, in Berg en Terblijt. Enrico Gasparotto zegevierde in de Amstel Gold Race, één van de grote voorjaarsklassiekers, een prestigieuze wedstrijd uit de World Tour.
“De Amstel Gold Race winnen, onze grootste overwinning, ons eerste succes in een klassieker, in die context, dat was iets ongelooflijks. We zullen die zege en die dag nooit en te nimmer vergeten. Het blijft een kostbare herinnering. Met veel emoties. Veel gevoelens. Want dit succes kwam slechts drie weken na de tragische dood van Antoine Demoitié. We hadden enorm veel verdriet. De beslissing om na dat ongelofelijk verlies weer te gaan koersen, was niet gemakkelijk om te nemen. We stelden onszelf veel vragen. We waren allemaal samen. Enrico Gasparotto nam de teugels in handen en vertelde dat de jongens zich moesten vermannen en vechten, allemaal samen, om iets buitengewoons te bereiken.”
De Italiaan kwam moeilijk weer op adem na zijn forse inspanning om op de flanken van de beslissende Cauberg van de favorieten weg te komen. Aan het einde van de wedstrijd wist hij een peloton achtervolgers op afstand te houden en daarna de Deen Michael Valgren Andersen in een man-tegen-man sprint makkelijk te verslaan. Hij werd onmiddellijk bestookt door zijn teamgenoten, die hem in de armen vielen.
“Deze overwinning betekent nog steeds veel voor mij. Natuurlijk was er het verlies van Antoine Demoitié. Zijn dood was een vreselijke schok! Voor de gehele ploeg. De coureurs, de personeelsleden. Het was moeilijk om door te gaan na dit verlies. Echt moeilijk. Ik had altijd al geluk gehad in mijn leven, ik had nog nooit de dood meegemaakt van iemand die zo dicht bij me stond. Daar werd ik geconfronteerd met de dood van een teamgenoot, een vriend… Het heeft me doen inzien dat onze sport echt gevaarlijk is en dat zoiets iedereen van ons kon overkomen. Zijn dood heeft de banden in ons team versterkt. Ze bracht ons nader tot elkaar. Als ik terugdenk aan dat moment, dat moment waarop ik besefte dat ik de winnaar was, krijg ik nog steeds kippenvel. Emotioneel was het zeer intens. Ik had er zoveel energie in gestoken… Het is waarschijnlijk het hoogtepunt van mijn carrière. Als je streeft naar een geweldig resultaat, dient de gehele ploeg erbij betrokken te zijn. Ploegmakkers, trainers, sportdirecteurs. In de wielerwereld is er maar één winnaar. Maar het blijft een teamsport. Ik denk dat ik een bescheiden bijdrage heb geleverd aan de vooruitgang van Wanty-Gobert. En het maakt me trots als ik zie waar ze nu staan. Door hard te werken.”
De emotie was intens, voelbaar, meervoudig. Deze overwinning in een grote klassieker was een formidabel succes voor de kleine ploeg die Wanty-Gobert op dat moment was. En deze eerste plaats in één van de populairste evenementen van het wielervoorjaar werd geboekt slechts drie weken na de dood van Antoine Demoitié.
“Op sportief vlak was dit succes een keerpunt voor ons team. We hadden bewezen dat we grote koersen konden winnen. We werden als het ware plotseling ontdekt. Sommige mensen moeten gedacht hebben: wie zijn die jongens? Dat succes opende ook vele deuren voor ons. Zoals die van de Tour de France een jaar later. En we konden nu ook andere renners aantrekken tot wie we voorheen geen toegang hadden.”;
