« Ik herinner mij nog goed mijn eindoverwinning in 2018, het was de eerste keer dat ik als kersverse papa succes met mijn gezinnetje kon vieren. Mijn roze trui kreeg daarna een plaats in de verzameling bij mijn ouders. Het is altijd bijzonder om terug te keren naar een wedstrijd waar je in het verleden goed gepresteerd hebt en dat is het dit jaar nog meer. Deze editie voelt namelijk aan als de échte start van mijn seizoen, want na fysieke problemen begin maart kozen we er met het team voor om voldoende tijd te nemen voor herstel en opbouw. Voor klassieke renners is de Vierdaagse van Duinkerke doorgaans de wedstrijd waarmee ze het tweede deel van het seizoen aanvatten. Deze onzekerheid over de vorm van de deelnemers na een korte rustpauze geeft een extra dimensie aan de spanning, die in deze wedstrijd sowieso al vrij hoog is. Het is namelijk elk jaar opnieuw een secondespel voor de eindoverwinning. Ook al is de rit op zaterdag naar Cassel de beslissende, het is steeds weer van bij de eerste rit attent zijn. Kleine tijdsverschillen in de sprint of bonificatieseconden kunnen op het einde van de rit namelijk beslissend zijn. »
